لیورپول - چلسی؛ پنج خاطره از یک دشمنی مدرن

در آستانه دیدار دوباره این دو تیم در نیمه نهایی کپیتال وان کاپ، نگاهی انداخته ایم به دیدارهایی کلیدی که گاهی مرسی سایدی ها زمین را قرمز کرده و گاهی لندنی ها هوا را آبی کرده اند.

دیدارهای چلسی و لیورپول همواره از رقابت خاص خود برخوردار بوده و برخوردها، همیشه پرشور و پرانرژی بوده اند اما دشمنی میان این دو باشگاه و هواداران شان با روی کار آمدن ژوزه مورینیو و رافائل بنیتز در تابستان 2004 به سطح تازه ای رسید.

  غول های قدیمی در برابر تازه به دوران رسیده ها قرار گرفتند و با 37 دیدار داخلی و اروپایی از آن دوره تا کنون، آشنایی این دو با یکدیگر به زاده شدن تحقیر و نفرت کمک کرده است. در میان دیدارهای این دو، یک فینال لیگ کاپ، سه نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا و یک دیدار یک-هشتم اروپایی، همچنین نیمه نهایی ها و یک فینال اف ای کاپ به علاوه دیدارهایی کلیدی در لیگ  به چشم می خورند. در زیر نگاهی انداخته ایم به پنج دیداری که به زعم ما از سایرین خاطره انگیزتر هستند:

لیورپول 3:2 چلسی (در وقت های اضافه)
27 فوریه 2005، فینال لیگ کاپ در ورزشگاه میلنیوم

بنیتز و مورینیو در تابستان 2004 پا به فوتبال انگلستان نهادند و سرمربی پرتغالی آبی های لندنی فوراً برای جذب کاپیتان لیورپول، استیون جرارد، اقدام کرد؛ اقدامی که نشان دهنده جدیت چلسی در پروژه خود برای تبدیل شدن به یکی از برترین تیم های انگلستان بود. لیورپول مقاومت کرد - این قصه سال دیگر تکرار شد - اما دشمنی میان دو باشگاه سریعاً پایه گذاری شد. فینال لیگ کاپ آن فصل تبدیل به یک جدال حساس شد.

تیم بنیتز با اولین حمله به گل رسید اما پس از گذر 11 دقیقه از بازی، جرارد به همراه یان آرنه ریسه و جیمی کرگر به هوا پرید و سهواً ضربه آزاد پائولو فررا را از یرزی دودک عبور داده و وارد دروازه خودی کرد. مورینیو با گذاشتن انگشت بر لب به نشانه سکوت، در کنار خط طولی زمین در مقابل هواداران لیورپول قدم زد. او از کنار زمین اخراج شد اما بازیکنان چلسی دو بار در وقت های اضافه گل زنی کردند تا اولین عنوان قهرمانی مورینیو را در انگلستان به دست آورند.

جرارد پس از آن گفت: «یک کابوس بود. احساس خودکشی کردم. بد بود، یکی از بدترین روزهایی که داشته ام، مخصوصاً در برابر چلسی. من پیش از آن فینال برای مدتی به آن ها لینک شده بودم. بعد از آن، رفتن به زمین و زدن یک گل به خودی ... بعضی از هواداران لیورپول احتمالاً فکر کردند که من آن کار را عمداً انجام دادم. باختن نیز برای من و تیم یک کابوس بود.»

لیورپول 0:1 چلسی
3 می 2005،نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا، بازی برگشت در آنفیلد

رقابت های این دو به طعنه هایی درباره «پرچم های پلاستیکی» و «کمبود تاریخ» یا پاسخ های متقابل در مورد اینکه رقیب «تاریخ باستانی» است تبدیل شده بودند و جدال ها یادآور این بودند که ثروت رومن آبراموویچ در حال به چالش کشیدن نظام کهن فوتبال انگلیسی بود. مورینیو و بنیتز با خوشحالی از این دشمنی استفاده کردند. نیمه نهایی لیگ قهرمانان در آن اولین سال با تساوی بدون گل در دیدار رفت در استمفورد بریج نزدیک و پایاپای بود تا اینکه لوییس گارسیا در بازی دوم توپی سرگردان را با اشاره ای به سمت دروازه چلسی فرستاد. ویلیام گالاس در دفع توپ موفق ظاهر شد اما با فریادهای کرکننده در آنفیلد، آن توپ گل اعلام شد.

چلسی در دقایق پایانی به شدت فشار آورد اما نتوانست بازی را به تساوی بکشد و مورینیوی خشمگین بعدها دخالت تعیین کننده گارسیا را یک «گل خیالی» توصیف کرد. وی گفت: «آن ها گل زنی نکردند - هواداران شان این کار را کردند.» وی حتی این هفته اذعان کرد: «توپی که به آن شکل گل اعلام شد، تا ابد در خاطر انسان می ماند.»  و همچنین از نبود فن آوری خط دروازه در جام اتحادیه اظهار ناراحتی کرد.

بنیتز، که در آن سال توانست پنجمین قهرمانی لیورپول در لیگ قهرمانان را دو ماه بعد در استانبول به همراه یاران اش جشن بگیرد، از این برد احساس خوشحالی شدیدی می کرد. وی گفت: «ژوزه و من واقعاً دوستان خوبی بودیم تا اینکه لیورپول شروع به بردن آن ها کرد. به نظر می رسد که او از آن موقع نظرش را تغییر داده است.»

چلسی 2:3 لیورپول (در وقت های اضافه)
30 آوریل 2008، نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا، بازی برگشت در استمفورد بریج

مورینیو اوایل آن فصل پس از 16 بازی در تمامی رقابت ها با لیورپول بنیتز طی اندکی بیش از سه سال، چلسی را ترک کرده بود. آورام گرانت به جای او هدایت چلسی را به عهده گرفت. یک نیمه نهایی دیگر در لیگ قهرمانان، سومین بار در چهار فصل اخیر، بازی در آنفیلد به خاطر گل به خودی دقایق پایانی ریسه با تساوی 1-1 به پایان رسید و پیش از دیدار برگشت، به خاطر آنکه بنیتز، دروگبا را یک «دایور» خطاب کرده بود، تنش ها افزایش پیدا کرده بود.

این مهاجم ساحل عاجی به موقع در دیدار برگشت اولین گل بازی را ثمر رساند و نصف نیمه را دوید تا در برابر سرمربی لیورپول شادی کند. وی پس از آن گفت: «حرف های او کاملاً شخصی بودند. من دارم تمام تلاش ام را برای توسعه فوتبال انگلیسی می کنم و دارم بهترین کارم را انجام می دهم. از شنیدن آن حرف ها ناامید شدم.»

گل تساوی بخش فرناندو تورس باعث شد تا بازی به وقت های اضافه برود تا اینکه فرانک لمپارد احساساتی، که هفته قبل از بازی مادرش را از دست داده بود، در دقیقه 98 از روی نقطه پنالتی گل زنی کرد و سپس دروگبا گل سوم چلسی را به ثمر رساند. علی رغم گل تسلی بخش رایان بابل در دقایق پایانی، چلسی برخلاف روال اخیر توانست از پس مرسی سایدی ها در این رقابت ها برآید.

لیورپول 2:2 چلسی
21 آوریل 2013، لیگ برتر در ورزشگاه آنفیلد

بنیتز درخواست آبراموویچ را برای در دست گرفتن هدایت چلسی به طور موقت، پذیرفته بود اما اگرچه حواشی پیش از بازی تحت الشعاع بازگشت او به آنفیلد قرار گرفته بود، این لوئیس سوارز بود که در پایان تبدیل به تیتر یک رسانه ها شد.

در حالی که قرمزها به خاطر خطای پنالتی این بازیکن اروگوئه ای از چلسی 1-2 عقب بودند، احساس سرخوردگی بر سوارز مستولی شد و وی در درگیری با برانیسلاو ایوانوویچ، دست مدافع صرب لندنی ها را گاز گرفت.

داور بازی، کوین فرند، با هر دو بازیکن صحبت کرد و حتی اثرات حرکت سوارز بر روی دست ایوانوویچ را بررسی کرد اما هیچ محرومیتی از سوی او در آن لحظه اعلام نشد. سوارز پس از آن 10 بازی محروم شد. او از ایوانوویچ عذرخواهی کرده و اعتراف کرد که مرتکب «رفتاری غیر قابل توجیه» شده است. او در بیانیه ای گفت: «من واقعاً بسیار متأسفم. امیدوارم که تمامی انسان هایی که به آن ها [با حرکات و گفتارم] توهین کرده ام، من را ببخشند.»

لیورپول 2:0 چلسی
27 آوریل 2014، لیگ برتر در ورزشگاه آنفیلد

دشمنی بین این دو تیم بار دیگر در آوریل سال گذشته احیا شد. مورینیو در حالی پای به این دیدار نهاد که تیم اش پس از باخت ناامیدکننده به ساندرلند، از بین سه تیمی که به دنبال کسب عنوان قهرمانی بودند از کم ترین شانس برخوردار بود و لیورپول از همه پیش تر بوده و سرنوشت اش در دستان خودش بود. برد در این بازی باعث می شد تا اولین قهرمانی قرمزها در لیگ پس از سال 1990 به یک مسئله تشریفاتی تبدیل شود. حتی یک تساوی هم به آن ها در حفظ فاصله اندک خود با رقبا در صدر جدول در حالی که تنها دو بازی باقی مانده بود، کمک می کرد. باخت به طور کامل چالش آن ها را تضعیف کرد.

این اولین باری نبود که در یک دیداری که یک سوی آن مورینیو و سوی دیگر آن مرسی سایدی ها بودند، استیون جرارد تبدیل به چهره اصلی می شد. در حالی که چیزی به پایان نیمه اول نمانده بود، کاپیتان قرمزها به پاس ممدو ساخو اجازه داد تا از زیر پای اش عبور کند، سپس در تلاش برای اصلاح اشتباه خود لیز خورد و به زمین افتاد تا با چهره ای ماتم زده شاهد یورش دمبا با به سوی دروازه خودی و پیش افتادن چلسی باشد. گل دوم ویلیان در وقت های تلف شده بدترین اتفاق ممکن برای مرسی سایدی ها را تثبیت کرد و برندان راجرز، که زمانی در چلسی دستیار مورینیو بود، پس از بازی مدعی شد که تیم لندنی در آنفیلد «دو اتوبوس پارک کرده بود». وی بعداً عذرخواهی کرد.

مورینیو پیش از بازی به بازیکنان اش گفته بود که در سرتاسر کشور، مردم آن ها را مانند «دلقک های سیرک» می بینند؛ چهره هایی کوچک که در برابر ساندرلند فرصت های خود را بر باد داده بودند. او از پیروزی در ورزشگاهی لذت برد که به اندازه ناکامی های اش، در آن موفق نیز بوده است. این مسابقه بغض و کینه های خود را حفظ کرد.

منبع: طرفداری