استمفورد بریج؛اینجا فریادرسی نیست!
زندگی با چشمان بسته و تمام. چلسی باز هم با ژوزه مورینیو قهرمان جزیره شده است. دور بریدج قدم می زند و انگشت اشاره اش را سمت آسمان نماد می کند.
حالا دیگر بریتانیا زیر پایَش است، آنقدری که برود بالای بیگ بِن و فریاد بزند: "حرامزاده ها اینجا من رئیس هستم." خبرنگار می آید و از جوزه می پرسد: "ماموریت بعدیِتان چیست؟" جوزه میگوید: "آغاز یک امپراطوری." هواداران خوشحال هستند، خبرنگار مات. بریدج آبی تر از همیشه است.
جایی برای هواداران نیست
آقای آبراموویچ مصاحبه ی جدید این مَردک عقده ای را خوانده اید؟ می گوید که کسی برای چلسی، بهتر از من نیست. فکر می کند که از دماغ فیل افتاده است. می خواهم بگویم که دیگر خونِمان به جوش آمده، یعنی دیگر نمی توانیم قربان. تا دیر نشده باید دست به کار شویم. مایکل امنالو این را می گوید و در را می کوبد. رومن آبراموویچ به دوست قدیمی زنگ می زند: "گاس از فردا می توانی با ما باشی." مایکل امنالو پشت در زیر زیرکی می خندد. بریدج بدون ماه است.
بخت پریشان ما
هوا که ابری می شد، دلش می خواست معده اش را غَرقِ زهرماری کند و بنشیند برای پسر بچه های غرب لندن از آن روز ها بگوید.
از آن روز ها که آبی برایَش گرم ترین رنگ بود. بگوید رفته است، اما قلبش را میان سَکّو های شِد اِند جا گذاشته است. رفته است، اما پسران آبی را به دَرَک واصِل نمی کند. بگوید بیایید آنقدر با کفش های میخ دار از رویَم رد شوید و من را سوراخ سوراخ کنید تا یادَم برود اولدترافورد از کدام طرف است. بگوید اصلا می توانید من را خائن صدا کنید، اما روی پیشانیَم نوشته هنوز هم یکی از شما هستم. بریدج زار میزند.
منبع:کاپ
