یادداشت‎های روزانه حمیدرضا صدر؛ ...بار دیگر گربه سیاه چلسی

گاس پویت کنار زمین برابر تیمی که روزگاری پیراهنش را 105 بار بر تن کرده بود بیتابی می‎کرد، دستیارش موریسیو تاریچو را از کنار زمین اخراج کرده بودند و شاگردانش می‎دویدند و می‎جنگیدند...

 ژوزه مورینیو نگاه می‎کرد و دریافته بود این دیدار شباهتی به پیروزی با 2 گل برابر وست بروم و با 5 گل مقابل شالکه ندارد، ولو آن که دقیقا همان ترکیب را برای سومین دیدار پیاپی روانه میدان کرده بود.   دریافته بود مهم نیست مردانش 24 شوت نواخته‎اند و ساندرلند 12 شوت یا چلسی در 66 درصد اوقات توپ را در اختیار دارد و ساندرلند 34 درصد، مهم این بود مردانش زخم پذیر نشان می‎دادند... بازی که تمام شد رکورد شکست ناپذیری چلسی حفظ شده بود، ولی دروازه چلسی چند باری برابر ساندرلندی‎های بلند پرواز تا آستانه سقوط پیش رفته بود. برابر ساندرلند که فقط دو بار طعم پیروزی را چشیده بود (و چلسی یازده بار)، برابر ساندرلند که فقط 12 گل زده بود (و چلسی 30 بار).

با این وصف تاریخچه اخیر نبردهای دو جبهه نشان می‎داد ساندرلند به رهبری پویت در دو بازی آخرش برابر مورینیو پیروز شده بود که یکی از آن‎ها آوریل پارسال نخستین شکست مورینیو در استمفورد بریج را رقم زد. همان تاریخ اکنون می‎گوید «گربه‎های سیاه» – لقب ساندرلند – براستی گربه سیاه مورینیو شده‎اند...ساندرلند دو دیدار آخرش برابر اورتون و لستر را هم با تساوی سپری کرده بود، ولی به صورت غیر منتظره‎ای برابر چلسی بزرگ برای دفاع کردن پا به میدان نگذاشت. از پارک اتوبوس برابر دروازه خبری نبود و نشانی از بازی بی‎هدف به چشم نمی‎خورد. جوزی آلتیدوره در نیمه دوم بارها جان تری و گری کاهیل را آزار داد و آدام جانسون می‎توانست سنگر کورتوا را باز کند... و همه این‎ها برتافته از دفاع جانانه، خونسردانه و یکپارچه راه‎راه پوش‎های سپید و سرخ بود. جان اوشی یکی از بهترین بازی‎هایش را به نمایش گذاشت و هر بار نعره زد طرفداران روی سکوها همراهی‎اش کردند. تکل‎های لی کاترمول در میانه میدان با فریاد شادی ساندرلندی‎ها همراه بود و جاگیری‎های سب لارسن و جک رادول با هورا کشیدن‎هایشان...ساندرلند نشان داد برای مهار چلسی می‎توان با فوتبال تماشایی و ظریف مبارزه کرد و بازی را به سنت تیم‎های قدیمی انگلیسی به نبردهای تن به تن کشید و به توفیق هم دست یافت.

این ساندرلند شباهتی به ساندرلند یک ماه پیش نداشت. ولو آن که همین‎ها در دیداری که 8 گل از سوتهامپتون خوردند به میدان رفته بودند: مانونه درون دروازه، وس براون و جان اوشی در قلب دفاع و کاترمول به عنوان هافبک دفاعی جلوی‎شان... ولی این جا ستاره‎های چلسی را به بند کشیده بودند و هرگز تحت تاثیر قدرت دیگو کاستا، ظرافت‎های هازارد، فضا سازی‎های اسکار، پاس‎های سسک فابرگاس، حرکات ویلیان و ضربه‎های ماتیچ قرار نگرفتند. کانر ویکام توانسته بود برانیسلاو ایوانویچ که برای حمله بیتابی می‎کرد را مهار کند. این اولین باری بود که چلسی نتوانسته بود از دو گوش نفوذ کند و حریفانش را به بند کشد. کشانده شدن نبردها به میانه میدان همان چیزی بود که پویت به دنبالش بود و مردانش هرگز برابر بزرگان آبی‎پوش سقوط نکردند. در عین حال این اولین باری هم بود که چلسی در این فصل گلی را وارد دروازه حریف نمی‎کرد و هشتمین باری بود که ساندرلند به تساوی دست می‎یافت که رکورد جدول لیگ برتر بشمار می‎رود.

گربه‎های سیاه بهترین گلزن استمفورد بریج را خشمگین ساخته بودند. این نخستین باری بود که کاستا را با پیراهن چلسی عنان گسیخته می‎دیدیم. او خوش‎اقبال بود که با کارت قرمز اخراج نشد، در حالی که خطاهایش روی جان اوشی در نیمه اول و ضربه‎اش به صورت وس براون می‎توانستند او را روانه خارج میدان کنند. کاستا یک کارت زرد دریافت کرد که پنجمین کارت زردش در این فصل بشمار می‎رفت و بنابراین چهارشنبه شب برابر تاتنهام غایب خواهد بود.

این بازی بیستمین تساوی بدون گل چلسی در همه رقابت‎ها بشمار می‎رفت. پیش از این فقط شالکه، منچستر سیتی و منچستر یونایتد از آبی‎پوش‎ها امتیاز گرفته بودند. مورینیو نمی‎توانست در پایان دیدار از ساندرلند ستایش نکند. گاس پویت باز هم از باشگاه سابقش امتیاز گرفته بود... و با شایستگی.

منبع:یک ورزش