کلید قهرمانی چلسی: سادگی
چلسی با تک گل میچی باتشوایی در زمین وست بروم به پیروزی رسید تا پنجمین قهرمانی‌اش در تاریخ لیگ برتر را جشن بگیرد. اگر بخواهیم این موفقیت بزرگ را در یک کلمه خلاصه کنیم آن کلمه چیزی نخواهد بود مگر "سادگی".
مردانِ آنتونیو کونته در راه این قهرمانی تمام کارهای ابتدایی و بنیادین را درست انجام دادند، بهترین استفاده از برنامه‌یِ بازی‌های سبکشان، به دلیل دهم شدن در فصل پیش و حضور نداشتن در بازی‌های اروپایی بردند و تمام ویژگی‌های یک قهرمان لیگ برتر را داشتند.
چلسی این فصل دروازه‌بانی درجه یک به نام تیبو کورتوا داشت، خط دفاعی‌ای مستحکم، به خصوص بعد از تغییر سیستم، با درخششِ داوید لوئیز در بازگشتش به استمفورد بریج و جا افتادن سزار آزپیلیکوئتا در نقشِ جدیدش، خط میانی‌ای هم سخت‌کوش و هم خلاق و ستاره‌ای در خط حمله به نام ادن آزارد که به تنهایی و در یک لحظه می‌توانست سرنوشت بازی‌ها را عوض کند. و البته به این‌ها اضافه کنید دیگو کاستا را، مهاجمی که گل‌های لازم و حساس برای تیمش را می‌زد و ذخیره‌های فوق‌العاده‌ای مثل سسک فابرگاس و ویلیان را.
وقتی این فصل شروع شد همه از نبرد هفت مربیِ بزرگ لیگ حرف می‌زدند و اکثرا انتظار داشتند ژوزه مورینیو و پپ گواردیولا در راه قهرمانی با هم بجنگند و باقی تیم‌ها تنها سایه‌یِ تیم‌های منچستری را تعقیب کنند. اما وقتی ایده‌ها پیچیده‌یِ گواردیولا باعث گیج شدن بازیکنان خودش شد و مورینیو تازه فهمید زندگی در منچستر خیلی سخت‌تر از آنچه فکر می‌کرده است، این کونته بود که ساده و بدون ادا و اطوار اضافه، با چسبیدن به اصول ابتدایی و سعی و تلاش در زمین صدر جدول را گرفت و دیگر هرگز پسش نداد.
فوتبال واقعی بازی ساده‌ای است و چلسی با همین سادگی فاتح لیگ برتر شد، همانطور که لستر سیتی 12 ماه به این افتخار رسیده بود، همانطور که مورینیو با چلسی دو فصل پیش لیگ را فتح کرده بود. نقطه‌یِ عطف فصل چلسی در شکستِ 0-3 مقابل آرسنال بود. این شکست که بعد از باخت خانگیِ 1-2 مقابل لیورپول پدید آمد کاتالیزوری شد تا کونته سیستمِ تیمش را از 1-3-2-4 به 1-2-4-3 تغییر بدهد و با این تغییر 13 بازی پیاپی در لیگ را ببرد، بازی‌هایی که با 10 کلین شیت هم همراه بود. چلسی بعد از شکست مقابلِ آرسنال به رده‌یِ هشتم جدول سقوط کرد، اما مردان کونته نهمِ نوامبر با پیروزیِ 0-5 مقابل اورتون در استمفورد بریج صدرنشین شدند و تا پایان فصل هم در این جایگاه قرار خواهند داشت.
صدرنشینی و جهش به سوی قهرمانی معمولا فشار ذهنی بالایی با خودش دارد و گاهی می‌تواند باعث سقوط تیم‌ها شود. چلسی در سالِ 2017 در لیگ به تاتنهام و منچستر یونایتد و کریستال پالاس باخت، اما بعد از هر شکست واکنشی درست داشت، واکنشی با یک پیروزی.
اما موفقیت بزرگ چلسی در این فصل بدون انتقاد رقبا هم نبوده. مورینیو از آن‌ها به عنوان تیمی بسیار دفاعی که از ضربات آزاد استفاده می‌کند نام برده، یورگن کلوپ گفته تیمی که فوتبال واقعی بازی می‌کند منچستر سیتی است و برای همین قرار گرفتن مقابلشان از همه سخت‌تر است و آرسن ونگر هم نگرانی خودش از فوتبالی که باعث پیروزی تیم‌هایی می‌شود که رویکردی واکنش‌گرا دارند ابراز کرده.
درسته که چلسی این فصل آن عامل جذاب تیم‌های قهرمانِ ونگر و یونایتد سر الکس فرگوسن را نداشت، اما به هیچ وجه تیمی کسالت‌بار نبود. گل فوق‌العاده‌ای که آزارد در ماه مارچ به وستهم زد نشان از سرعت و قدرت فوق‌العاده‌یِ این تیم در ضد حمله‌ها داشت، تیمی که می‌تواند فصل را با داشتن بهترین خط حمله‌یِ لیگ به پایان ببرد، تیمی که پنج گل به اورتون زده، چهار گل به یونایتد و سه گل به آرسنال و سیتی.
چلسی این فصل سادگی در اصیل‌ترین فرم خودش بود و برایِ همین حالا قهرمانی لیگ برتر را جشن می‌گیرند. در ضمن فصل هنوز برای آبی‌های لندن به پایان نرسیده و فینال اف‌ای کاپ فرصتی برایشان فراهم خواهد کرد تا دوگانه‌ای به یادماندنی را فتح کنند.
منبع:آی اسپورت
