یادداشت روز: فابرگاس، کلید مشکلات چلسی در فصل جدید

اگر هافبک سابق آرسنال بتواند مانند زمانی که در امیریتس به عنوان بازیکن محوری بازی می کرد نشان دهد، در این صورت مشکلات مورینیو در میانه میدان به بهترین شکل حل خواهد شد

عنوان سومی چیزی نبود  که ژوزه مورینیو خیلی از رسیدن به آن در فصل گذشته خوشحال باشد و او قطعا بیش از آنکه به این مساله اشاره کند، به وجود نقاط ضعف آشکار در خط حمله تیم خود اشاره کرد.   با این وجود، حالا که چلسی تغییرات اساسی  در این منطقه بوجود آورده است، بهتر است که این مربی پرتغالی سایر عواملی که باعث ناکامی تیمش در رسیدن به عنوان قهرمانی لیگ برتر فصل 14-2013 شده بود، را بررسی کند. مشکلات فقط در مرکز خط حمله وجود نداشت؛ نقطه ضعف های مهمی نیز در مرکز میدان چلسی دیده می شد.

مورینیو هفته گذشته گفت: "ما می خواهیم بعد دیگری را در خط میانی به بازی خود اضافه کنیم." یکی از کمترین توضیحات ممکن درباره تغییر در خط هافبک که در نهایت از یک بازی دو بعدی به یک شکل سه بعدی مدرن تر ارتقا یافته  است.

در شکست 2-1 خانگی مقابل ساندرلند در فصل گذشته، فقدان خلاقیت در دو بازیکن مرکز میدان چلسی به شدت به چشم می آمد، بازی که احتمالا بیشترین تاثیر را در از دست دادن قهرمانی لیگ برای چلسی داشت؛ اتفاقی که مطمئنا باعث شد انتقادات به اوج خود برسد.

اگر چه تیم مورینیو به وضوح فاقد یک مهاجم تمام کننده برای به ثمر رساندن موقعیتها در خط حمله بود، ولی علاوه بر این تیم او از فقدان یک هافبک خلاق  رنج می برد. بازیکنی که هنگامی که تمام راهها بسته است اقدام به ارسال پاس به نقاط کور خط دفاعی کند.

یکی از ویژگی های حساس در نوع بازی چلسی – علاوه بر ویژگی های مهم دیگر – سه بازیکن خط حمله شامل ادن آزارد و دو بازیکن دیگر بودند  که تلاش می کردند تا بتوانند تیم را به نتیجه برسانند اما عدم وجود یکسری جزییات هم در جلو و هم در عقب باعث می شد تا همیشه تلاش های آنها به نتیجه نرسد. آنها اغلب با ترافیک سنگین خط دفاعی تیم مقابل روبرو می شدند. مهاجمان چلسی اغلب می توانستند با کمی تحرک  بیشتر، فشاری را که بر روی آنها، برای ایجاد موقعیت بود، کاهش دهند و به نتیجه برسند و این سبک بازی به آنها  اجازه می داد که بتوانند در مقابل تیم هایی که  بیشتر بازی رو به جلو انجام می دهند، موفق تر باشند. تیم چلسی  به سادگی می توانست این کار را با حضور  بازیکنی  که توانایی  بازی مستقیم را داشته باشد، انجام دهد.

به همین دلیل جای تعجب نیست که مورینیو در تابستان گذشته به دنبال یک هافبک با قابلیت ارسال پاسهای بلند عمقی بود و ابراز علاقه او به  ژابی آلونسو نیز از همین جا ناشی می شد.

آمار، دلایل افت آنها را در برخی بازی ها به خوبی نشان می دهد. پاسهای عمقی تیم چلسی در حمله، فصل گذشته حتی از نورویچ سقوط کرده هم کمتر بوده است - و به طور متوسط 1.4 پاس در هر بازی – و با 4 تیم بالای جدول اختلاف فاحش داشته است.

شگفت انگیزتر از همه این که آنها نسبت بسیار زیادی از حملات خود را بر اساس حرکات عمقی از میانه زمین متمرکز کرده بودند و این رقم با 30% برای چلسی نسبت به تمامی تیمها بیشتر بوده است.( به جز سوانسی با 33%)

مشخصا، هیچ یک از هافبک های میانی  اصلی چلسی به جز نمانیا ماتیچ، به طور میانگین در هر بازی بیش از 0.1 پاس عمقی نداشتند، اما این هافبک صربستانی در میانه راه به چلسی پیوست و بیشتر نیز به او وظایف دفاعی محول شده بود.

این داستان برای پاس های کلیدی نیز در هر بازی وجود دارد، هافبک های مرکزی چلسی کاملا در پایین لیست قرار می گیرند. اسکار، که اغلب به عنوان بازیکن مرکزی در بین سه نفر خط حمله قرار داشت، تنها 1.5 پاس کلیدی در هر بازی داده و فقط 2 پاس کلیدی دریافت کرده است.

مشکلات مشخص  هستند، اما مورینیو راه حل خود را صریح و روشن مشخص کرده است : امضای قرارداد با بازیکنان سطح بالا در این تابستان.

مربی چلسی در نهایت اعتراف کرد : "[سسک] فابرگاس بازیکنی است که ما نیاز داریم تا به مشخصات بازی ما را کمی تغییر دهد.  فابرگاس از آن نوع بازیکنانی است که من دوست دارم را به آنها " شماره هفت " بگویم، چرا که او دقیقا ویژگی های یک شماره شش (بازیکن جنگنده میانه زمین) را ندارد و کاملا هم یک شماره هشت (بازیکن کاملا طراح) نیست. به طور معمول، شماره هفت ها وینگر هستند. اما برای من شماره 7  در خط هافبک به طور همزمان هم یک شماره شش و هم یک شماره هشت است. بنابراین او شماره هفت است و ما به او به شدت نیاز داریم."

آمار همچنین نشان می دهد که فابرگاس قادر به فراهم آوردن موقعیت های  بزرگ است و قطعا آن چیزی است که چلسی فاقد آن بود. اگر چه او واقعا در آن نقش "هفت" مورد نظر مورینیو پس از خروج از آرسنال به بارسلونا در سال 2011 بازی نکرده است، با توجه به حضور بازیکنانی مانند ژاوی او بیشتر متمایل به جلو بازی می کرد؛ جایی که بوضوح او در آن مهارت بالایی دارد.

اگر هافبک سابق آرسنال بتواند مانند زمانی که در امیریتس به عنوان بازیکن محوری بازی می کرد نشان دهد، در این صورت مشکلات مورینیو در میانه میدان به بهترین شکل حل خواهد شد. ترکیب ماتیچ  و فابرگاس قطعا یکی از کامل ترین زوج ها در مرکز خط میانی بر روی کاغذ به نظر می رسد.

این زوج قطعا نسبت به یک جان اوبی میکل تک بعدی در کنار فرانک لمپاردی که از روزهای اوج خود فاصله زیادی داشت ، کارآیی بسیار بیشتری خواهند داشت. ماتیچ بیشتر درگیری ها و مبارزات فیزیکی را پوشش می دهد و  فابرگاس پس از آن گام بعدی را که در طول فصل 14-2013 چلسی مشخصا  فاقد آن بود را حل خواهد کرد. این به خوبی می تواند، گام کلیدی مورد نیاز برای چلسی را در فصل 15-2014 بسازد.

منبع:آی اسپورت