یادداشت: چلسی؛ مقتدر و نتیجه‌گرا ، قهرمان، بدون بازی زیبا

ده سال دیگر هیچ کسی از این تیم با آب و تاب حرف نمی زند هر چند چلسی در مسیر شکستن رکورد تیم «شکست‌ناپذیر» آرسنال در روزهای متوالی حضور در صدر جدول است.

کنفرانس خبری‌های اخیر ژوزه مورینیو بیشتر شبیه یک شمارش معکوس تجملاتی شده چون او دائما مهمترین اعداد را در ذهنش مرور می کند. مربی چلسی هفته‌هاست که دقیقا می داند چند امتیاز لازم است تا آبی‌ها برای نخستین بار بعد از پنج سال قهرمان لیگ برتر شوند؛ در کنفرانس خبری بعد از بازی امروز با کویینزپارک رنجرز هم دوباره گفت که آن عدد مورد نظر دارد کوچکتر می شود.

  
قبل از مسابقه این عدد 14 بود و حالا 11 شده به خاطر نخستین برد در لیگ برتر بعد از سال 1996 در زمین نه چندان دوستانه لوفتوس رود که با اولین گل سسک فابرگاس از ماه دسامبر به دست آمد. امکان ترکیب بهتر این عناصر وجود نداشت. چلسی می دانست که ممکن است در این زمین امتیاز از دست بدهد و باز هم قهرمان شود اما با توجه به بازی‌های سختی که برابر منچستریونایتد و آرسنال سرحال و روی فرم دارند، چنین چیزی ایده‌آل نبود.

گل فابرگاس از تنها شوت در چارچوب چلسی به دست آمد و سه ماه بعد از پیروزی صفر-5 برابر سوانزی در ورزشگاه لیبرتی، ما هنوز منتظر یک برد دلچسب و قاطع از تیم مورینیو هستیم. در این بازی هم خبری از ماجراجویی و بازی زیبا نبود چون مردان مورینیو به آن نیازی احساس نمی کنند.

ده سال دیگر هیچ کسی از این تیم با آب و تاب حرف نمی زند هر چند چلسی در مسیر شکستن رکورد تیم «شکست‌ناپذیر» آرسنال در روزهای متوالی حضور در صدر جدول است. شاید آنها بهترین قهرمان لیگ برتر نباشد اما قطعا مسلط‌ ترین قهرمان لقب خواهند گرفت.

مورینیو بعد از این بازی گفت:«عادی نیست که یک تیم از روز اول در صدر جدول باشد و تا اواسط آوریل این جایگاه را حفظ کند. فکر می کنم چنین چیزی شایسته تحسین است. از چه تیم‌هایی نام می برید که روند خوبی داشتند؟ ما از روز اول خوب بودیم و هیچ کس نباید این را فراموش کند.»

اما باید دید آنها بر چه تیم‌هایی مسلط بودند. منچسترسیتی غیر از یک دوره کوتاه در کریسمس که هفت برد متوالی داشت هرگز شباهتی به مدافع عنوان قهرمانی لیگ برتر پیدا نکرد و به خصوص بعد از حذف از لیگ قهرمانان دچار چنان سقوطی شده که کار ریاضی چلسی را آسانتر می کند. آرسنال دوباره وقتی از کورس قهرمانی بیرون افتاد جان گرفت، لیورپول با از دست دادن لوییس سوارس رویایش سهمیه لیگ قهرمانان شده و منچستریونایتد تازه دارد هویت دوران سر الکس فرگوسن را تجربه می کند.

نمی توان فهیمد که آیا با حضور یک چالش سخت‌تر چلسی بازی‌های بهتری ارائه می کرد یا نه اما فارغ از اتفاقات تیم‌های دیگر، استفاده زیاد از حد از بازیکنان اصلی مورینیو باعث شده تیم او دچار افت شود. 11 نفر اصلی او می توانند هر رقیبی را در اروپا به چالش بکشند اما از آغاز سال تیبو کورتوآ، جان تری و ادن آزار تنها کسانی بودند که در تیم او بهترین عملکرد را ارائه کردند.

فابرگاس، پدیده لیگ برتر تا کریسمس، تا قبل از این گل پیروزی‌بخش برابر کویینزپارک‌رنجرز کاملا محو شده بود. مصدومیت همسترینگ دیگو کاستا برگشته و در حالی که لویک رمی از غیبت او به نفع خودش استفاده کرد، دیدیه دروگبا در 37 سالگی واقعا نمی تواند کاری بکند.

این افکار ذهن مورینیو را تابستان امسال به دنبال دفاع از عنوان قهرمانی تیمش خواهد بود، مشغول می کند. همه رقبا پول خرج می کنند و این انتظار می رود که با شروع فصل بعد در ماه اوت به میزان قابل توجهی بهتر شوند.

اما آنچه مورینیو را نگران می کند باید مایه نگرانی تیم‌های پشت سرش هم باشد. چلسی با وجود اینکه در سال 2015 در زمین بازی غلبه محسوسی بر رقبا نداشته اما با اقتدار قهرمان لیگ برتر می شود. هسته‌ مرکزی‌اش به مراتب جوانتر از سیتی و یونایتد است و پول لازم برای آمدن بازیکنان خوب و داشتن یک نیمکت مطمئن که به حفظ برتری می‌انجامد، در  اختیارشان است.

چلسی شاید الهام بخش نباشد اما جای پیشرفت دارد. یونایتد، سیتی،‌آرسنال و بقیه باید خیلی کار کنند تا آوریل آینده مورینیو دوباره برایشان شمارش معکوس راه نیندازد.

به قلم لیام تومی گل



ای اسپورت