چرا دروازه‌بان‌ها ارزان قیمت هستند؟
قیمت جابجایی دروازه‌بان‌ها هنوز ناچیز است....
هر از گاهی انتقالی انجام می‌شود که به سود همه طرفین معامله است: هم برای باشگاه خریدار، هم برای باشگاه فروشنده و هم برای بازیکن. چنین چیزی همیشه رخ نمی‌دهد.
معمولا در انتقالات یک سر بازنده است و یک سر برنده. ولی خب قضیه پتر چک فرق دارد. در انتقال او از چلسی به آرسنال همه برنده بشمار خواهند رفت.
بازیکن برنده است: پتر چک راهی تیمی می‌شود که در لیگ قهرمانان حضور خواهد داشت و برای کسب عنوان قهرمانی لیگ پس از یک دهه خواهد جنگید و او سنگربان شماره یک خواهد ماند. چک احتمالا می‌تواند طی پنج شش سال آتی تا زمانی که مصدوم شود درون دروازه آرسنال بایستد.
منافع آرسنال عیان هستند. آن‌ها با پرداخت فقط 11 میلیون یورو دروازه‌بانی را بدست آورده‌اند که یکی از بهترین‌های لیگ بشمار می‌رود. کیفیت والایش را ثابت کرده و تجربه‌ای فراوان دارد. چک پستی را در آرسنال تقویت می‌کند که مدت‌ها پس از رفتن ینس لمان در آن ضعف داشته. چک هم ذهن آهنینی دارد و هم استعداد بالایی در فتح جام‌ها.
شاید خیلی‌ها تصور کنند آرسنال برنده چنین معامله‌ای است و چلسی بازنده آن. ولی چنین نیست. چلسی دروازه‌بان ذخیره‌اش را با سود قابل توجهی فروخته، آن هم پس ازده سال بهره‌گیری از او. آن‌ها سنگربانی بهتر از چک را یافته‌اند، یعنی کورتوا را و پسر بلژیکی در گذر ایام بهتر از این‌ها خواهد شد. یعنی دلیل منطقی فوتبالی برای آزردگی چلسی وجود ندارد، مگر اینکه دل خیلی‌ها در استمفورد بریج برای پتر تنگ شود.
قابل درک است چرا ژوزه مورینیو نمی‌خواهد چک را راهی باشگاهی در لیگ برتر کند، چنان‌که داوید لوییز را راهی پاری سن ژرمن در فرانسه کرد و نه به تیمی در انگلیس. ولی انتقال لوییز به پاری سن ژرمن نشان داد فروش بازیکن‌تان به تیم‌های خارجی مترادف با فرار از ترکش‌های احتمالی آن انتقال نخواهد بود. چنان‌که داوید لوییز با پاریسی‌ها به استمفورد بریج بازگشت و چلسی را در لیگ قهرمانان حذف کرد. نکته این است فقط رقبای بزرگ چلسی چه در انگلیس و چه اروپا هستند که توانایی خرید بازیکنی مثل پتر چک را دارند. یعنی وقتی بازیکنی مثل چک را از دست می‌دهید خواه ناخواه یکی از حریفان‌تان را تقویت می‌کنید.
قابل توجه بود که انتقال چک از یک باشگاه لندنی به یک باشگاه لندنی دیگر یکی از سه انتقال بزرگ دروازه‌بانان تابستان بشمار می‌رود. دومین انتقال احتمالا رفتن داوید دخیا از منچستر یونایتد به رئال مادرید خواهد بود. از قرارداد دخیا یک سال باقی مانده و او بارها به هم تیمی‌هایش درباره بازگشت به اسپانیا حرف زده و رئال هم به دنبال او است تا کاسیاس را کنار بگذارد.
سومین انتقال دروازه‌بان‌ها به هوگو لوریس تعلق دارد که شاید در صورت رفتن دخیا به رئال مادرید جای خالی شده او در اولدترافورد را پر کند. در غیر این‌صورت جاسپر سیلسن از آژاکس راهی منچستر یونایتد خواهد شد.
goler1
آن‌چه در این انتقال‌ها جلب نظر می‌کند مبالغ پرداخت شده است. هزینه انتقال پتر چک حدود 11 هزار پوند خواهد بود و شاید دخیا با دو برابر این مبلغ از اولدترافورد راهی سانتیاگو برنابئو شود (هر چند تعیین قیمیت او طی مبادله با سرجیو راموس فرق خواهد کرد و قابل تخمین نیست). قیمت لوریس هم توسط تاتنهام حدود 25 میلیون پوند تعیین شده.
ولی آیا براستی چنین قیمت‌هایی برای چنین دروازه‌بانانی اندک نیستند؟
11 میلیون پوند، مبلغ عادی است که یک تیم لیگ برتری میانه جدولی برای یک مدافع پا به سن گذاشته می‌پردازد یا 25 میلیون پوند مبلغی است که چلسی به فیورنتینا برای بازیکنی که به نظر نمی‌رسید به او نیاز دارد پرداخت. یعنی پرداخت چنین مبالغی برای به خدمت گرفتن بازیکنانی مثل دخیا، لوریس یا چک در این دوران بسیار اندک هستند. خصوصا اگر این دیدگاه جان تری که پتر چک حداقل 10 تا 15 امتیاز برای آرسنال به ارمغان خواهد آورد را مدنظر قرار داد. این دروازه‌بانان در کسب امتیاز نقش سرنوشت‌سازی بازی می‌کنند. محاسبه اینکه دخیا فصل پیش چند امتیاز برای یونایتد کسب کرد مشکل است ولی بی‌تردید مردان لویی فن خال بدون دخیا راهی لیگ قهرمانان نمی‌شدند.
به تعبیری دروازه‌بانان هنوز در مقایسه با سایر پست‌ها در خور ارزش واقعی‌شان مبادله نمی‌شوند کاملا بر خلاف مهاجمان. البته دروازه‌بانان تنها نیستند و مدافعان هم با کمی فاصله کنارشان قرار می‌گیرند. بخشی از مشکل سرجیو راموس و رئال مادرید برگرفته از همین نکته است که هر چند او بهترین مدافع میانی جهان بشمار می‌رود، ولی از همه مهاجمان رئال دستمزدش کمتر است.
میان دروازه‌بانان یک استثنا وجود دارد: جی‌جی بوفون. سال 2001 بود که یوونتوس 32/6 میلیون پوند برای بدست آوردن او به پارما پرداخت. این رقم با توجه به در نظر گرفتن نرخ تورم در اروپا حدود 50 میلیون پوند محسوب می‌شود. مبلغ آن جابجایی هنوز هم رکورد جهانی برای دروازه بشمار می‌رود، ولی به نظر نمی‌رسد به این زودی‌ها شکسته شود. چیزی مثل رکوردهای زنان آلمان شرقی در المپیک‌های دهه 1980 که به روزگار از دست رفته‌ای تعلق دارد.
منبع:یک ورزش
