یادداشت: همسترینگِ کاستا تهدیدی برایِ قهرمانیِ چلسی

مورینیو روزِ جمعه اعلام کرد با وجودِ مصدومیت مقابلِ بارسلونا، دیگو کاستا به بازیِ کامیونیتی شیلد می‌رسد، اما یکشنبه کاستا حتی رویِ نیمکت هم نبود

به گزارش کلوپ هواداران چلسی ،اینکه مربی‌ها رسانه‌ها را فریب بدهند اتفاقِ جدید و غریبی نیست، اما در این موردِ خاص به نظر می‌رسید مورینیو راست می‌گوید. 

  

برایِ همین بود که او بعد از بازی مقابلِ آرسنال گفت: «کاستا به بازیِ سوانزی می‌رسه یا نه؟ نمی‌دونم. ممکنه شما فکر کنید دروغ میگم. دفعه‌یِ بعدی که درباره‌یِ آمادگیِ کاستا ازم بپرسید جواب نمیدم. شاید برسه، شاید نه.»

مسئله‌یِ اصلی اینجا رابطه‌یِ مورینیو با حقیقت نیست، بلکه مصدومیتِ مضمنِ دیگو کاستا است. این مصدومیت اولین بار در فصلِ 2013-2014 رخ داد، وقتی او در اتلتیکو مادرید بود و به نظر می‌رسید مقطعِ زیادی از فصل را با درد بازی می‌کند. کاستا در فینالِ چمپیونز لیگِ 2014 مصدوم شد و فصلِ بعد وقتی به چلسی پیوست هم در مجموع 73 روز را به همین دلیل از دست داد. کاستا حتی وقتی بازی هم می‌کرد، به نظر می‌رسید مصدومیتش کاملا رفع نشده است.

به گفته‌یِ مورینیو کاستا روزِ شنبه سرِ تمرین آمده و گفته که قادر به بازی کردن نیست. شاید اگر این بازی در لیگ بود، هم مورینیو و هم خودِ کاستا ریسک می‌کردند، اما دلیلی نداشت برایِ یک بازی، که در بهترین حالت دوستانه‎‌ای باشکوه است، متحمل چنین ریسکی شد. ولی بحثِ اصلی سر جایش است: نگرانی از بابتِ همسترینگِ کاستا و اهمیتِ آن در شانسِ قهرمانیِ چلسی در لیگِ برتر.

فصلِ پیش با بررسیِ آمارِ لیگ می‌بینیم که کاستا در 2085 دقیقه، 20 گل، لویک رمی در 668، 7 گل و دیدیه دروگبا در 856 دقیقه 4 گل زده‌اند. از نظرِ نسبتِ میزانِ دقایقِ در زمین به گل، آمارِ کاستا و رمی تقریبا یکسان است. در واقعِ رمی در این نسبت از کاستا برتر است، که البته بخشی از آن را باید مدیون آمدنش به بازی در نیمه‌یِ دوم مقابلِ تیم‌هایِ ضعیف‌ترِ لیگ باشد. البته رمی گل‌هایِ حساس هم برایِ چلسی زده، مثلا مقابلِ سیتی و تاتنهام. کنارِ این سه، رادامل فالکائو هم فصلِ پیش برایِ منچستر یونایتد در 1287 دقیقه، 4 گل زد.

اما جدا از گل‌ها و دقایقِ بازی، این آمارِ دیگر است که ارزشِ کاستا برایِ چلسی و تفاوتش با رمی را نشان می‌دهد. کاستا فصلِ پیش متوسطِ 2.9 شوت در هر بازی داشت، در مقابلِ 1.6 شوتِ رمی. ممکن است این آمار طوری تعبیر شود که نشان از دقیق‌تر بودنِ رمی بدهد، اما حقیقت این است که کاستا استاد پیدا کردنِ زوایایِ بسته برایِ شوت زدن است، زوایایی که رمی اصلا آن‌ها را نمی‌بیند. وقتی دیگو کاستا در خطِ حمله بازی می‌کند مدام حواسِ مدافعین را به خودش جلب می‌کند، و برایِ همین هافبک‌ها و بال‌هایِ تیم فضایِ زیادی برایِ حمله کردن و گل زدن پیدا می‌کنند. در ضمن کاستا تقریبا 2 برابرِ رمی جدال‌هایی هوایی را برده، بیش از 5 برابر پاسِ کلیدی داده، حدودِ 3 برابر دریبلِ موفق داشته و 2 برابر بیشتر از حریف خطا گرفته است.

هری ردنپ در کوئینز پارک رنجرز تصمیم گرفت که رمی نیاز به یک مهاجمِ دیگر کنارش دارد و برایِ همین بود که شکلی عجیب رو به 2-5-3 آورد. اما در چلسی او باید به عنوانِ مهاجمِ تک بازی کند، و برایِ این پست و این نوع بازی ضعیف به نظر می‌رسد. این چیزی بود که در کامیونیتی شیلد کاملا به چشم آمد و رمی در نیمه‌یِ اول 4 بار در آفساید قرار گرفت.

فالکائو که در نیمه‌یِ دوم به بازی آمد کمی از رمی بهتر بود، اما همانِ فرمِ کند و سنگینِ خودش را در یونایتد و تیم ملی کلمبیا ادامه داد؛ فرمی که پکرمن را هم مجاب کرد که او به حمایتِ یک مهاجمِ دیگر نیاز دارد. تمامِ آمارِ کلیدیِ فالکائو در فصل پیش (غیر از پاسِ گل)، به شکلِ چشمگیری از کاستا پایین‌تر بود.

درسته که فالکائو در کامیونیتی شیلد از رمی بهتر بود و 27 بار صاحبِ توپ شد (در مقایسه با 17 بارِ رمی)، اما تاثیرِ چندان موثرتری از مهاجمِ فرانسوی نداشت. برایِ همین اگر همسترینگِ کاستا قرار باشد در این فصل برایش بیشتر از فصلِ قبل مشکل‌ساز شود، خطِ حمله‌یِ چلسی دچارِ مشکل خواهد شد.

جاناتان ویلسون

منبع:آی اسپورت