یادداشت های حمید رضا صدر چلسی 4-0 منچستریونایتد؛ او مورینیو بود یا دونالد ترامپ؟

این هفته شکست چهار گله منچستر یونایتد از چلسی همه نتایج را در سایه خود قرار داد. 

لیگ طاقت فرسا

میان بالای جدولی ها فقط دو تیم پیروز شدند، دو تیمی که وسط هفته درگیر بازی های اروپایی نشده بودند: لیورپول و چلسی.

مورینیو: سرگیجه

شکست باورنکردنی 0-4 یونایتد برابر چلسی همه چیز را عیان نمی کرد، نکته این بود سرخپوش ها طی نود دقیقه در همه زمینه ها مقهور چلسی شده بودند. با این وصف مورینیو پس از سوت پایان به سوی کونته رفت و شروع کرد به شماتت کونته. این که چرا او پس از جلو افتادن تیمش با چهار گل دست به شادی زده و طرفداران چلسی را به کشیدن غریو فرا خوانده است. واکنشی بی تناسب با سابقه و شان مورینیو. حقیقت بسیار ساده و بدیهی این بود کونته، طرفداران چلسی را به ابراز هیجانی دعوت می کرد که بازیکنانش به آن نیاز داشتند. او نمی خواست بازیکنانش بیست دقیقه پایانی را جوری سپری کنند که گویی بازی تمام شده است. با این وصف "آقای خاص" شده بود "آقای تلخ"، "آقای بی قرار".

برای مورینیو این بازی نه صفر-صفر که 0-1 به سود چلسی آغاز شد، زمانی که توپ به پای بازیکنان یونایتد نخورده بود! به همین دلیل خرده گیرانی که از هر فرصتی برای نیش زدن به مورینیو استفاده می کنند او را با دونالد ترامپ، نامزد ریاست جمهوری ایالات متحده، در مناظره هایش با هیلاری کلینتون مقایسه کردند. مرد خودبینی که با حقیر کردن دیگران خود را بالا می کشد و موفقیت را فقط از آن خود قلمداد می کند. آنها نوشتند "... سنگر گران ترین تیم تاریخ زمانی فرو ریخت که ژوزه هنوز فرصت پارک کردن اتوبوسش برابر دروازه را پیدا نکرده بود". نوشتند یونایتد با لویی فن خال در فصل پیش طی 9 دیدار 19 امتیاز کسب کرده بود و در این فصل طی 9 دیدار با مورینیو فقط 14 امتیاز! ولی نکته بااهمیت تر این بود این که مورینیو پس از آن گل زودهنگام و سپس در نیمه دوم دیدار نتواست سامانی به تیمش ببخشد. به همین دلیل محض نمونه ساکرنت در تحلیلش به تیتر "مورینیو: مردی بدون یک برنامه" روی آورد.



می توان پرسید "... آیا این یونایتد یادآور چلسی فصل پیش به رهبری مورینیو نشده است؟ تیم گران و پرستاره ای که نمی داند به کدام سو می رود." حالا روزنامه های انگلیسی، مورینیو را مربی قدیمی و کهنه می خوانند. این که وقتی او با چلسی قهرمان شد، فقط یونایتد و آرسنال رقیب جدی اش بودند، وقتی در رئال مادرید بود، بارسلونا یگانه رقیبش به شمار می رفت و در اینتر فقط یووه و میلان را برابرش می دید. در حالی که اکنون یونایتد با شش رقیب بزرگ روبرو است و حتی راهیابی به لیگ قهرمانان هم آرزویی شده قرار گرفته در دوردست ها.

ستاره های یونایتد: سقوط آزاد

داوید ده خیا: دروازه اش در ثانیه 29 گشوده شد و تاکنون 12 گل طی 9 بازی دریافت کرده که یعنی بیشترین تعداد گل میان هشت تیم اول جدول. حتی بن فاستر دروازه بان وست بروم که تیمش در رتبه سیزدهم قرار گرفته تاکنون 10 گل دریافت کرده است. داویداحتمالا آرزو می کرد راهی مادرید شده بود.

کریس اسمالینگ: نمایش او احتمالا بدترین بازی بود که از یک مدافع یونایتد طی دو دهه اخیر به یاد می آوریم و البته بدترین بازی کاپیتان یونایتد در نیم قرن اخیر. اسمالینگ در گشوده شدن هر چهار بار دروازه نقش داشت.

پل پوگبا: گران ترین بازیکن جهان دور از جریان بازی باقی ماند، نه درگیر شد، نه پاس داد و نه شوت زد. حالا خیلی ها به طعنه می گویند آلکس فرگوسن می دانست چرا باید پوگبا را نیمکت نشین کند و سپس او را کنار بگذارد.

مارسیال: تلاش می کرد نشان دهد به بدی لینگارد بازی نمی کند، ولی به همان بدی بود.

زلاتان: آیا یونایتد با تک مهاجم 35 ساله اش که طی دیدار با چلسی راه می رفت – مقایسه کنید با سوارز در بارسا و لواندوفسکی در بایرن – به جایی خواهد رسید؟

این که بازیکنان یونایتد پس از چنین شکستی با آرامش آمیخته به لبخند با حریفان دست داده و راهی خارج میدان می شدند ترکیبی داشت که تصور دیدن آن در دوران فرگوسن متصور نبود. تماشای چهره روی کین یا پل اسکولز و ریو فردیناند در فیلم های قدیمی پس از شکست های یونایتد آن سال ها و مقایسه آن با بازیکنان کنونی در پایان بازی، چیزهای زیادی به ما گوشزد می کند.

شکست یونایتد: راهگشا یا بن بست؟

یونایتدی های قدیمی شکست 0-6 از ایپسویچ را به یاد دارند، همین طور شکست 0-5 برابر  چلسی و نیوکاسل را. همین طور سقوط باشگاه و دسته دومی شدنش پس از رفتن جرج بست و بابی چارلتون را. آنها درس گرفتن از آن شکست های سنگین را هم به یاد دارند. این که می توان از دل خاکستر برخاست و پرواز کرد. ولی بیم عمیق تر همان طرفداران این است مبادا یونایتد ورای یک باشگاه به یک برند بدل شده باشد، به یک ماشین پولساز. همان هایی که اعتقاد دارند نظام کهکشانی از نوع رئال مادرید برای یونایتد مناسب نبوده و آن چه طی دو فصل اخیر بر یونایتد گذشته این را نشان می دهد.

چلسی: این قطار راه افتاده

پیروزی چلسی در بیستمین سالمرگ متیو هاردینگ به دست آمد. هاردینگ همان کسی بود که با سرمایه گذاری اش اجازه نداد چلسی طی دوران مالکیت کن بیتس ورشکسته شود. پیروزی چهار گله برابر یونایتد بهترین ستایش از هاردینگ بود که نتوانست قهرمانی چلسی در لیگ برتر را ببیند. پدرو در ثانیه 29 دروازه را گشود تا آتش بازی آغاز شود. سپس هازارد معرکه کار کرد و کوستا در سراسر دیدار نیشدار ظاهر شد. ماتیچ به روزهای خوبش بازگشته بود و کانته نشان می داد گل هم می زند. کورتوا هم همان سنگربان قابل اعتماد شده بود. چلسی پس از سپری شدن شش دیدار آغازین دفاعی شکننده داشت و برابر لیورپول و آرسنال زانو زد و با روی آوردن به سیستم 2-5-3 در حال قوام آمدن است. مردان کونته در سه دیدار پیاپی برابر هال سیتی، لستر و یونایتد 9 گل زده اند بی آن که گلی دریافت کنند: سه کلین شیت با 9 امتیاز.

منبع: طرفداری